Eind vorig jaar was meer dan 80 procent van de Nederlanders het eens met de stelling dat er een crisis is op de woningmarkt en 70 procent vond dat wonen het belangrijkste thema zou moeten zijn bij de komende verkiezingen. In de optimistische – door sommigen geduid als utopische – planning van oud-minister Hugo de Jonge moesten er in 2030 900.000 woningen bijgebouwd zijn om de wooncrisis op te lossen.
En hoewel er veel over gezegd en geschreven wordt, voelt het tekort aan woningen kennelijk niet als een crisis. Anders dan bij de bankencrisis of de coronacrisis is er geen kabinet dat eendrachtig en daadkrachtig optreedt en ingrijpende maatregelen neemt om de crisis te bestrijden. Achterblijvende bouwproductie is een cijfer en niet meer dan dat. Er lijkt geen dringende reden te zijn om daadwerkelijk iets te veranderen.
Natuurlijk vinden we dat iedereen recht heeft op een fatsoenlijk betaalbaar dak boven het hoofd.
Dus wordt er veel gepraat met elkaar en worden er aan bestaande constructies aanpassingen gedaan die niet wezenlijk iets oplossen zoals woondeals en versnellingstafels.
Tegelijkertijd vinden wij dat de markt, al dan niet, mag worden ingeperkt en dat goedkopere woningen realiseren wel of niet wenselijk is. Dat iedereen (inclusief de minister) recht heeft om bezwaar te maken tegen geplande nieuwbouw in de eigen buurt; zelfs als ‘er komt meer wind op het perron van het station’ of ‘door het nog aan te leggen park zal de overlast van hondenpoep toenemen’ als argumenten worden aangedragen.
‘Er gaat groen af’ is ook een geliefd argument, net als de (onbewezen) monumentale waarde van te slopen gebouwen. Dat stedenbouwkundige randvoorwaarden mede moeten bepalen wat er waar gebouwd wordt, zelfs als dat betekent dat woningen daarmee onbetaalbaar worden. Dat we vooral rekening moeten houden met flora en fauna want er is niet zoveel meer van over, met complete soaps over de rug van rugstreeppadden en vleermuizen tot gevolg. Voor sommige omwonenden blijken bouwplannen in hun buurt inmiddels een interessant verdienmodel.
Begrijp mij goed. Ik pleit niet voor het afschaffen van rechten van- en waarborgen voor mens en natuur. Waar ik wel voor pleit is het maken van keuzes. Wat vinden we echt belangrijk en wat kan wat minder, op welke plekken geven we voorrang aan het ene doel boven het andere. Dan wordt het realiseren van veel meer woningen iets wat echt binnen handbereik komt.
Monique Brewster is directeur-bestuurder bij Woonforte
Bron: CorporatieGids Magazine, Foto: CorporatieMedia
Zoals ieder jaar was het een voorrecht om CorporatiePlein te mogen organiseren. En de 2024-editie, de veertiende van het…
www.corporatieplein.nl
CorporatieGids Magazine September 2024 - Digitale Transformatie Inhoud Madeleine Hamburg (Pré Wonen): De digitale transformatie is bij uitstek…
Zoek en vind leveranciers en adviesbureaus die IT-diensten en oplossingen aanbieden aan woningcorporaties.
